BLOG EXTRA | Maak buiten je thuis!

FOCUS! en 1 mestkever



De laatste olifant van de kleine groep is net uit zicht verdwenen. Ze blijven indrukwekkend groot. Ergens uit de struiken klinkt nog de gorgelende roep van een van hen. Prachtig om te zien hoe hij met zijn slurf werkte hij plukte er gras mee, liet dat per ongeluk vallen en ging daarna met die slurf ook weer op zoek. Al voelend ging de top van de slurf over de grond, pakte de pluk gras op en stopte t alsnog in zijn mond.


We zijn in Etosha, het misschien wel meest bekende nationale park in Namibië. Er wordt veel geschreven over deze zoutpan middenin de woestijn. ± 200 bij 100 km, half zo groot als Nederland!
Als we verder rijden is het alles behalve een zoutpan en woestijn. Flamingo’s, kluten en eenden! Ze zwemmen en grondelen in een groot meer links van de weg. De lucht erachter is -op z’n Afrikaans- met allerlei tinten oranje, rood en lila gekleurd.

De weg waar we op rijden ligt vanwege het water wat hoger, een kleine dijk als het ware. Voor ons, links en rechts van dit dijkje lopen impala’s, prachtige sierlijke gazelles. Een bok maait driftig met zijn horens door het gras, de plukken vliegen door de lucht. Imponeergedrag.
“A cheeta” zegt Werner en wijst naar voren. Werner is, al die jaren dat we naar Namibië gaan, ons lokaal contact, reisgids, enz.
Het zijn bijna zeker de moeder met haar 2, al vrij grote, jongen die we vanmorgen ook zagen. Ze waren toen op jacht, maar al sluipend werden ze ontdekt door impalas. Die sloegen meteen alarm, door hard met hun neus te snuiven. Al snel gaf de moeder het op, ze klom op een omgevallen boom en bekeek de boel vanaf daar. Maar dat was vrij ver weg.


Nu zitten ze met zijn drieën in het wat lange gras in de berm. Ze hebben totaal geen aandacht voor ons, ze kijken zelfs geen fractie van een seconde opzij als we langzaam voorbij rijden. Ook hun oren bewegen niet. Hun blik is volledig gericht op de groep impalas die inmiddels achter ons lopen. Die blik… wat een focus!
“Something is happening” zegt Werner. Wat? Ze gaan toch niet jagen nu wij met een bus langs rijden? Maar Werner is op de smalle weg die bus al aan t keren.
En dan gaat alles snel. Terwijl wij nog heen en weer manoevreren, is de voorhoede van de impalas overgegaan in een drafje. Er ligt een stuk met blubber en misschien willen ze daar snel doorheen? De achterste van de cheetas is de moeder weten we nu omdat zij de voorste 2 (haar jongen) in de sluipmodus inhaalt. In een snel tempo, laag bij de grond, zet ze de aanval in. Ze versnelt, steekt de weg over en komt middenin de groep impalas uit. Chaos! Niks zwakste schakel, de dichtstbijzijnde impala is het doel. Die komt in paniek en in volle galop recht op onze bus af gevolgd door de cheeta. Een moment denk ik dat de impala tegen de auto aan zal knallen. Ze kreunt van angst, wijkt iets af, maar de cheeta grijpt haar met 2 klauwen tegelijk bij haar achterwerk. Uit balans staat ze op en doet nog een poging. Te laat. Ze krijgt nog een slag met een van de voorpoten en dan heeft de moeder haar al achterin de nek klem tussen haar kaken.

 

De impala gaat plat en ligt vrijwel direct stil. De moeder is buiten adem, haar borstkas gaat in hoog tempo op en neer. De jongen? Die hebben meegerend, maar in een veel kalmer tempo. Ze staan nu wat onhandig naast hun moeder. Het duurt nog een tijdje, dan pas staat ze op, gaat zitten, en kijkt meteen om zich heen. Vanaf nu is het link: allerlei andere jagers kunnen komen en de prooi afpakken. Zelfs haar jongen zijn daarbij in gevaar. Cheetas staan niet erg hoog op de ladder!
De jongen beginnen ondertussen te eten. Ze zijn duidelijk nog niet heel ervaren, ze beginnen zo maar ergens te kauwen; een in de nek, de ander achter op de rug. De moeder kent de zachte plekken: zij begint in de lies aan een dijbeen te vreten.

Op 3 meter van onze auto zitten we ademloos te kijken naar wat we alleen kennen van de TV…

Tijd? Ik denk dat de hele jacht binnen een dikke minuut achter de rug is. Het ging echt razendsnel. Ongelooflijk! Iedereen praat nu door elkaar heen.

 

 

 

 

 

 

 

Helaas moeten we verder. Ik was graag helemaal tot het eind gebleven, maar we moeten terug omdat alle campings op een bepaalde tijd sluiten, je moet dan binnen zijn want de poort gaat dicht (o.a. vanwege de leeuwen en hyenas). Ondertussen wordt er beneden ons druk verder gekauwd. Nog nergens een hyena of leeuw te zien, maar die zullen het snel door hebben. Hyenas hebben een uitstekende neus en leeuwen laten zo’n kant en klare hap niet aan hun neus voorbijgaan.

’s Avonds en ’s nachts janken de jakhalzen en horen we hyenas roepen. En leeuwen. ‘Brullen’ heet dat volgens de boeken, maar het is eerder een heel diep ‘Hoemmm’. Ongetwijfeld is het nu druk bij het kadaver.

De volgende morgen wil ik zien wat er van over is. “Nothing” volgens Werner, en ik geloof hem meteen, maar toch wil ik het zien.
Op weg erheen zien we de 3 cheetas nog! Op een heel klein heuveltje middenin de kale vlakte zit de moeder met haar 2 jongen. Hopelijk hebben ze genoeg kunnen eten voordat gisteravond het hogere bezoek langskwam…
We vinden de plek makkelijk terug, maar er is inderdaad niks te zien. Een cirkelvormige, donkere vlek in het gras van het bloed, dat is alles.

 

 

 

Het mag niet in Etosha, maar ik stap uit de auto. Hier kan t ook nog wel: genoeg overzicht en geen hoog gras met leeuwen. Ik kijk snel rond. In de grote plaat blubber staan prenten en uiteraard wil ik die bekijken!! Cheeta staat er in ieder geval afgedrukt (foto linksboven). Verder de nodige jakhalsprenten. Maar geen hyena’s of leeuwen, waar ik wel op gerekend (en gehoopt) had.
Ook geen sporen waar met het kadaver gesleept is. Niks! Geen ribbenkast, ruggengraat of een groot stuk bot. Er ligt letterlijk nog een handjevol botsplinters! (foto’s rechtsboven). Vlak daarnaast een grote groene klodder. Het is de pensinhoud van de impala, daar is niemand in geïnteresseerd.
Alhoewel… toch: een enkele mestkever loopt er bovenop druk heen en weer. Niks gaat hier verloren.
Dat geldt ook voor deze fantastische ervaring.

 



Reacties op dit artikel:
  1. Margriet schreef:

    Wow, wat een ervaring René!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Klik hier om een eigen avatar toe te voegen.