BLOG EXTRA | Maak buiten je thuis!

Verkenning Kroatie


Velebit, Mei 2015

Tijd om op te staan.
Ik vul mijn billycan met water uit het beekje wat iets verderop door het bos slingert en steek een klein vuurtje aan om een bakkie koffie te zetten. Ik geniet van de warmte van het vuur want hier in het beukenbos, in de schaduw, is het nog fris. Tijdens t ontbijt bekijk ik de kaart van het gebied nog eens om een route voor vandaag te plannen. Er zijn enorm veel mogelijkheden, maar we besluiten om de beek verder stroomopwaarts te volgen en dan zien we wel wat we tegenkomen.
Zo langzaamaan verzamelen de deelnemers zich en met onze dagzakken, waar het hoogst noodzakelijke inzit, gaan we op stap voor ongetwijfeld weer een avontuurlijke dag.

P1120434
In stilte volgen we de beek die we meerdere keren moeten oversteken. Ondertussen houden we de modderige oevers in de gaten in de hoop op interessante prenten. Hier is nog nooit iemand geweest, tenminste, zo voelt het voor ons. We lopen nu al een paar uur en hebben nog geen spoor van mensen gezien!
De natuur bepaalt hier wat er gebeurt en hoe. Bomen vallen om of breken uit elkaar. Nieuwe zaailingen nemen de lege plekken over. Haagbeuk, eik, linde, es, fijnspar, meidoorn, roos… jong, dood, oud, groot en klein. Alles door elkaar. Zo moet een bos zijn! Ik ben echt verbaasd over de grote hoeveelheid verschillende bomen en struiken hier. Ook al domineren in sommigen delen de beuken hele stukken bos, in andere delen is het een en al afwisseling.
P1120436
Tijdens een korte pauze plukken we handenvol bosaardbeien en genieten van die heerlijke smaak. We blijven even zitten om alle geluiden en geuren op ons in te laten werken. Vlakbij, in een holte in een oude spar, schreeuwen jonge spechten om eten.
P1120443
Pas veel later die dag komen we op een oud karrespoor uit en we zijn blij met de regen van twee dagen geleden. Op de stenige ondergrond zijn daardoor nu regelmatig plekken met klei achtergebleven en in een van die plekken vinden we de onmiskenbare prenten van een bruine beer. En, zo te zien, ook nog redelijk vers. Dat maakt dit gebied en het ‘hier-zijn’ zo geweldig, gewoon het feit dat die beer hier heeft gelopen. Het maakt deze plek echt een stuk meer wild.

Eerder vanmorgen was ik even kort wakker, misschien een uurtje voor we er echt uit moesten. De zon scheen het bos in en veranderde het jonge beukenblad in de MOOIste kleur groen. Vogels zongen overal om me heen, winterkoning, zwartkop, fluiter, zanglijster, wielewaal. Allemaal zongen ze op hun hardst om maar gehoord te worden. Al luisterend ben ik weer in slaap gesukkeld.

Droomde ik dit allemaal? Ja.

De Velebit is een fantastisch ruig gebied met heel veel mogelijkheden. Maar helaas zijn de regels er ontzettend streng. Het is onze diepe overtuiging dat als je mensen wilt betrekken bij de natuur, ze de mogelijkheid moeten hebben er ook echt in te mogen zijn. Pas dan voel je je verbonden met die natuur en ben je er deel van. Je gaat er van houden. En waar je van houdt, dat wil je beschermen en behouden voor later.
P1120372
Ik hoop dat we toestemming zullen gaan krijgen om hier cursussen te geven. Ergens in de Velebit. Om daar ergens te overnachten onder een basha. Een klein vuurtje te stoken voor je warm eten en een bak koffie. Om diersporen te zoeken. Wild te observeren als ze aan het eind van de dag tevoorschijn komen om te gaan eten. Om bosaardbeien te plukken. Je voeten te koelen in een beek na een lange dag struinen door de bossen. Om deelnemers mee te nemen en ze de wildernis te laten ervaren.



Reacties op dit artikel:
  1. yamuna tamminga schreef:

    wil graag op de hoogte gehouden worden.