BLOG EXTRA | Maak buiten je thuis!

Awareness


Door een of andere flauwe bug wordt overal waar ik het woord m o o i gebruik, dit in hoofdletters gezet. Omdat ik het toch wil blijven gebruiken typ ik het daarom maar als m-ooi.

AWARENESS

Ik heb er helaas geen goed Nederlands woord voor.
‘Bewustwording’ komt in de buurt, maar vind ik niet helemaal de lading dekken.

 

 

 

Awareness is waar het om draait als je gaat trailen.
Al je zintuigen op scherp, niet alleen je ogen.
Focus. Al je aandacht bij wat je aan het doen bent. Niet ondertussen denken aan die mail die nog de deur uit moet. 
Alert zijn. Op geluiden, op beweging, op geur. Op je omgeving; is het ‘païs en vree’ in het bos, slaat iemand alarm (en waarom), of is het verdacht stil?
Waar ben je; hoe ziet je omgeving eruit?
Als je het gebied kent: wat gaat er komen?
Wat voor weer was het de afgelopen dagen?
Waar komt de wind vandaan?
Kennis van dieren. Niet alleen het dier wat je volgt!
Kennis van dier sporen.

Vooraf: reeën trailen vind ik bijna niet te doen. Ze zijn zo licht van gewicht dat ze in veel gevallen simpelweg te weinig sporen achterlaten om lang te kunnen volgen. Maar toch kun je trailen wel oefenen in een gebied waar alleen maar reeën zitten. Genoeg te leren en te beleven.

Een paar voorbeelden met uitleg uit de praktijk:

Voordelen.
Na een lange tijd droogte (het bos klonk daardoor als één grote zak chips) heeft het eindelijk weer eens flink geregend. Dat geeft 2 voordelen:
1) ik maak veel minder lawaai en
2) sporen zijn vaak veel beter zichtbaar. Met sporen bedoel ik niet alleen letterlijke prenten, maar ook los geschopte humus, omgekeerd blad, alles wat een aanwijzing is waardoor je weet dat je naar een vers achtergelaten spoor kijkt.
Goed, 2 zaken in mijn voordeel dus. 

Wind.
Onderschat nooit de uitstekende neus van wild. Als je een hond hebt, weet je waar die allemaal op reageert. Dat zegt genoeg. Zorg dat je de wind in je gezicht hebt. Ik sta aan de rand van een lang stuk bos waar ik zeker reeën verwacht en de wind komt -zoals zo vaak- uit het zuidwesten. Schuin rechts van voren in mijn geval.

Het maakt dat ik een route kies aan de linkerkant van het bos. Mijn geur en geluid waaien daardoor aan de goeie kant het bos uit. Onderweg let ik ook steeds op of de wind nog net zo waait als aan het begin. In het bos zelf kunnen de luchtstromen veranderen. De truc met de natte vinger werkt: koude kant is waar de lucht vandaan komt.
Later zal af en toe de wind soms toch nog onverwacht draaien en dwarrelen. Dat kun je helaas  niet altijd voorkomen. Dan heb je gewoon en simpel: pech.

“Always expect an animal”
Die gevleugelde uitspraak is van Brian McConnell, een heel ervaren trailer uit de VS. En hij heeft gelijk. Hoevaak ik al niet een ree, haas of hert in de ogen heb gekeken, op plekken waar je nog niet eens aan ze denkt. Net uit je auto op een parkeerplaats, dat soort situaties.
Nog voordat ik nu ook maar een stap in het bos doe, scan ik daarom eerst de hele omgeving. Rust. Ik neem ruim de tijd. Sta veel stil. Ik kijk niet alleen, maar luister ook regelmatig. Dat hou ik de hele ochtend ook vol. In totaal doe ik 2 uur en 1 kwartier over een stuk bos waar je normaal in 10 minuten zo doorheen bent.

Beweging.
Op het veld naast het bos zie ik vaak reeën staan, maar tijdens een snelle check vooraf stond er niks. Dus is er een reeële kans dat ze nu, ergens voor mij, in de dekking liggen te herkauwen.

Zo loop ik langzaam vooruit. Ik vermijd snelle bewegingen, want die vallen op. Veel herten die ik heb gevonden tijdens het trailen, zag ik doordat zij bewogen. Vaak was het een klapperend oor, of schudden met de kop vanwege de vliegen. Probeer als een schaduw door het bos te glijden. Ninja style!

 

Verder vermijd ik open stukken waar de zon volop staat te schijnen. Als je in dat soort lichtvlekken stapt, valt dat ook extra op. Je staat in eenkeer, zo vanuit de coulissen, op het toneel.
Het reekalf wat ik op een gegeven moment zie, viel deels op door de beweging, maar ook omdat hij in eenkeer vol in het zonlicht stond. Zie foto.

Een romp?

…zon op een stam!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een romp?

…weer zonlicht op een stam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Romp?

…een bundel dennen naalden!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een kop met oren?

…rare zijtak.

“Probeer het dier altijd vóór te zijn”
Ik weet niet of de uitspraak van mij is, maar ik gebruik hem graag. Niet naar de rand van een bos lopen en daar pas gaan kijken of er iets op het veld staat, maar al in het bos, door het blad heen dat veld bekijken.
Een kijker kan nu handig zijn, je kunt veel verder vooruit de boel al scannen.
Het scannen wat ik de hele tijd doe, levert af en toe een versnelde hartslag op. Zie de foto’s hierboven. Meerdere keren gaat er een alarmbel af in mijn hoofd: “Ree!” Het is m-ooi om te merken hoe je hersens al genoeg hebben aan iets wat op een ree lijkt.
Heel langzaam pak ik de camera, zoom in en bekijk die bruin-rode vlek een heel eind verderop. Het is elke keer loos alarm, maar dat maakt niet uit. Het houdt je scherp en alle keren was ik het dier vóór geweest!

Sporen lezen.
Ook al is de bronst voorbij, er loopt nog steeds een bok te vegen. De tak van de vogelkers met blad hangt omlaag, maar de bladeren zijn nog niet verwelkt of verkleurd. Ze hangen er wat slap bij. Dit is vers!

 

 

 

 

 

 

 

Nog een spoor van een reebok. Opnieuw een veeg boom. Vlak ernaast een leger (1e foto).
De afdruk van zijn achterwerk/zij is nog goed te zien (2e foto).
Dit is vers. Wie weet de bok, die daarna de struik ernaast heeft staan vegen?

 

Op een gegeven moment stap ik over een omgevallen boom heen. Meteen erachter is een niet al te oud leger van een ree.
Op de foto’s helaas niet allemaal goed te zien, maar ik hoop dat het idee wel duidelijk is.
Wat een pracht plek! Dit ree was totaal onzichtbaar terwijl het zelf alle overzicht had. Ruim overzicht over het veld en alles wat uit het bos komt hoort, ziet en ruikt hij/zij aankomen, vanachter de schuilplek.
Een slim dier. Hier had ik met geen mogelijkheid ongezien dichterbij kunnen komen.

Bijna achteraan in het bos zie ik een serie prenten in de humus. Vers. Het zijn geen letterlijke prenten, maar meer verstoringen in het blad, gemaakt door een rennend ree. Mijn stok wijst een van die ‘prenten’ aan.
Mogelijk een ree die mij toch heeft gehoord, gezien of geroken.
Door het patroon weet ik dat het een sprongen galop is, dus een ree met haast, maar niet in een wilde paniek vlucht. Waarschijnlijk een die op tijd de benen heeft genomen.

 

Stok.
Veel te vaak zie ik mensen nog ‘even’ deze beweging maken als ze een dier spotten: nog ‘even’ steviger gaan staan. Nog ‘even’ achter die boom glippen. Helaas. Je was al gespot en het laatste wat je dan moet doen is (nog meer) bewegen.
Ik heb vaak een lange stok mee. Een van de redenen om die bij me te hebben is een 3e been! Ik kan op elk moment in de meest vreemde houding blijven staan en dat lang volhouden, omdat ik stevig sta. Door die stok.

Daarnaast is een stok handig om een tak voor je uit de weg te ‘vegen’, varens opzij te duwen om eronder te kunnen kijken naar prenten zonder te hoeven bukken (bukken is beweging!). Of om voor je in de ondergrond te prikken; “kan ik er staan?’. Je kunt het ook gebruiken als een soort statief, zodat je rustiger kunt filmen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Freeze.
Een ree! In eenkeer verschijnt die voor mij op het toneel. Schijnbaar uit het niets, daar kan ik me elke keer weer over verbazen. Ik bevries en blijf staan zoals ik sta, leunend op mijn stok. Het is een kalf van dit jaar; de m-ooie camouflage vlekken zijn nog een beetje zichtbaar.
Meteen scan ik de omgeving, want waar een kalf is, is een geit! Maar ik zie haar niet. Dat was nog een reden dat ik meteen ‘bevroor; als ik nog even wat anders wilde gaan staan om het kalf beter te bekijken, kan dat net de druppel zijn waardoor de geit mij ziet. Alarm! En alles is verpest.
Het kalf loopt in een grote boog om mij heen. Heeft niks door. Ik kan wat foto’s maken.

Vogels.
Een gaai wordt in Duitsland ook wel de ‘Wald Polizei’ genoemd. Met reden! Als een gaai jou ontdekt, zal het hele bos het weten ook; krijsend slaat hij alarm. Andere dieren (her)kennen dat; zij snappen dat er dan iets aan de hand is, ook als ze je niet zien, staan ze in ieder geval wel weer helemaal op scherp.
Elke vogel zal trouwens alarm slaan als het zo uitkomt. Het is goed als je dat soort geluiden (her)kent.

Boven mij in de boom landt een grote bonte specht. Hij heeft mij niet gezien en doet zijn dagelijkse ding: bast weghakken- op zoek naar insecten en hun larven onder die bast. Ik blijf net zo lang staan totdat hij weer verder vliegt: geen alarm, geen stress in het bos.

 

 

 

 

Ooghoogte.
Een letterlijke ‘eye opener’ was de opmerking van weer een andere trailer uit de VS, Preston Taylor. In een podcast heeft hij het over waar onze ogen zitten ten opzichte van een hert in zijn leger.
Als wij niks zien omdat we tegen struiken aankijken, wordt jij omgekeerd misschien wel gezien door een hert. Een hert in zijn leger heeft zijn kop (en ogen!!) op jouw kniehoogte of nog lager. Terwijl jij je best doet om zachtjes te lopen, zijn jouw benen allang gezien! Het is net zo simpel als het klinkt, maar je moet er wel op gewezen worden.

Daarom is het goed, op plekken waar je niet ‘in’ kunt kijken, door je knieën te zakken en onder dat soort dekking door te kijken. Wees het dier voor!

Pauzes.
Trailen is inspannend. Af en toe een pauze inlassen kan een goeie zijn. Wat drinken, een snack. En ondertussen de zintuigen op scherp!
Tijdens een andere keer had ik een lange (lunch)pauze. Pas toen ik weer opstond zag ik iets van beweging. Al die tijd had er vlakbij mij een houtsnip op de grond gezeten! Nu ik opstond, ging hij iets verzitten om weg te kunnen vliegen. Dat was het enige waardoor hij opviel. Prachtig!

Succes.
Er gebeurt elke keer wel iets als je buiten bent. Soms kleine dingen, soms spectaculair.
Iets om aan terug te denken en van te genieten. Voor mij waren het deze keer de specht, het fraaie leger achter de omgevallen boom en uiteraard het reekalf.



Reacties op dit artikel:
  1. Lydia schreef:

    Wat een prachtige tekst. Sommige dingen herken ik, deed ik al. Maar nog nooit eerder zo voor mezelf geformuleerd. Wat knap. Het zijn dingen die je na jaren sluipen zowat automatisch doet maar als je het door wilt geven moet je er woorden bij vinden. Dus: Herkenning! Maar eerlijkheidshalve: veel ook helemaal nieuw. Wauw. Gezichtspunt van het liggende ree: veel lager: onze benen in t zicht… en veel meer daarvan. DANK dat je dit zo met ons deelt. Ik ben onder de indruk!

  2. Barbara schreef:

    Prachtig levendig beschreven. Ik zie je gewoon voor me en keek mee. Leert me weer dat ik het nog steeds te snel doe. Ga wel regelmatig door mijn knieën en sta vaak stil maar als ik dan niets zie loop ik eerst weer een stuk verder. Fout dus, te snel en te vlug. Dank voor de les. Zal het zéker gaan proberen.

Laat een reactie achter op EXTRA (René) Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*

Klik hier om een eigen avatar toe te voegen.