Deel 2: RABBIT STICK
Na ruim 10 uur rijden door eindeloos lijkende graslanden en glooiende prairies komen wij bij de Tetons, voor Amerikaanse begrippen vlakbij het Yellowstone National Park. De besneeuwde toppen zijn maar vaag te zien, al een paar dagen hangt overal een soort ‘mist’ van de bosbranden in Montana. Samen met Neal & Gelsey ben ik onderweg van Colorado door Wyoming met als einddoel Rexburg, Idaho.
Eenmaal over de Teton Pass komen wij in een totaal ander landschap, het is hier vlak en zo ver als je kunt kijken gigantisch grote graanakkers. En dat terwijl ons einddoel de grootste primitive skills gathering ‘Rabbit Stick’ is… Hier, in dit agrarisch landschap? Ik begin te twijfelen. Dan slaan we rechts af, de Rabbit stick road in, en voor ons ligt opeens een prachtige Nature reserve, de plek van de gathering.
Wij zijn een paar dagen eerder maar er staan al een aantal tipi’s en canvas tenten. De zon is zelfs nu aan het einde van de dag nog heet en wij zoeken een kampeerplek die overdag schaduw beloofd. ’s Avonds bij het vuur horen wij de coyotes huilen, zo dichtbij dat ik ze aan de andere kant van de Snake River verwacht. Eenmaal in mijn slaapzak luister ik naar het ijle fluiten van de elk, (elk is een wapiti hert) het is hun ‘rutting season’ (bronst tijd). Het blijft een maf hoog fluitend geluid voor een dier dat zo groot is als een fiks paard.
De gathering begint pas op zondag en zo hebben wij nog een paar dagen om lekker van het gebied, de rust en de zon te genieten. Ik ga op zoek naar diersporen en wij wisselen een aantal skills onderling uit. In de hitte van de dag gaan wij afkoelen in de Snake River vlak bij onze tenten. Het is dezelfde rivier die in Yellowstone begint en door de Tetons stroomt.
Bij aankomst zien we ze nog net wegvliegen: 3 kalkoenen. Op het pad hun prenten en poep in het stof.
Als ik ze niet live zie, dan wel hun enorme sporen. Hier een eland leger (bed) in een droge zijrivier van de Snake River. Ernaast hun prenten.
Tot onze grote verbazing staat een stuk verderop een eland koe, tot haar buik in het water, net als wij af te koelen. Ik sluip voorzichtig dichterbij met mijn camera, trots op elke foto. Maar ze blijft gewoon staan tot ik recht tegenover haar aan de andere kant van de rivier sta. Wat een rust straalt van haar uit, en wat een prachtig moment!
Heel bijzonder en eenmalig, denk ik op dat moment. Maar ik zie haar ook de komende dagen elke keer bij de rivier. De ene keer ligt zij precies tegenover de plek waar wij zwemmen, een andere keer staat ze herkauwend stroomopwaarts naar ons te kijken. Pas thuis zie ik dat het twee verschillende dames zijn.
Elke dag komen er meer deelnemers en meer canvastenten tot we op zondag met zo’n 500 mensen zijn. Veel mensen, ook voor deze gathering. Maar het is dit jaar hun 30-jarig jubileum.
Ik ben verbaasd over het aantal grote campers, had ik niet verwacht bij een primitive skills gathering. En een ding is duidelijk, de meeste mensen hier zijn weinig regen gewend – heel wat tenten en zeilen hangen en staan er ‘belabberd’ bij. Mooi-weer kampeerders!
De gathering begint met een soort demo markt van alle classes die je de komende week kan volgen. Het aanbod is divers en veel, om maar een paar te noemen: potten bakken, naaldbinden, verschillende soorten manden vlechten, schoenen en sandalen maken, paddenstoelen herkennen, subsistence hunting & tracking, medicinale planten, desert EHBO, een gourd canteens class van Cody Lundin, buckskin maken, buckskin naaien,… Er is sowieso heel veel buckskin hier, te koop, gedragen, geshowed.
Ik schrijf mij in voor een cursus ‘bark plaiting’ bij een van dé basket-ladys van de VS (zij wil nergens haar naam op internet), voor een cursus ‘soft fiber baskets’ bij Gelsey en als laatste een workshop ‘lower-leg processing for bags and containers’.
’s Ochtends is het nog koud en ik ben blij dat wij een vuurschaal (verplicht wegens de droogte) hebben. Billy erboven en even later geniet ik van de zonsopgang bij een bakkie koffie. Ik zou hier o.a. wel een workshop kunnen geven over vuurstoken of pothaken… de meesten hier koken op een brander, vuur is alleen voor de sfeer.
Ondanks dat er elke ochtend ontbijt is op het main field, er is geen koffie. Wij zijn hier in Mormon country en koffie en alcohol worden niet gedronken.
Ook elke avond wordt warm eten geserveerd. En dat voor 500 mensen! Het is goed te eten, een hele prestatie, echt respect.
Kijk goed, misschien zie je nog een ‘bekend’ gezicht? (als je op de foto klik, wordt de foto groter)
Na het ontbijt verzamelt iedereen rond het centrale vuur waar alle classes van die dag aangekondigd worden. Inmiddels is het dan rond 9 uur en al goed warm, de trui en muts kunnen uit/af. Gelsey en ik proberen zoveel mogelijk mee te pikken en gaan dan vooral voor ‘de details’. Zo ben ik superblij met een aantal kleine tips van bovengenoemde basket lady, of gesprekken met Neal over buckskin. Hij ondersteunt Digger, die zijn levensonderhoud verdient met huiden looien, bij een ‘stoneage buckskin class’.
De dagen zijn goed gevuld, er zijn veel mensen om een babbeltje mee te maken, het is warm en ook geen tijd meer om te zwemmen. Er zijn de meest verschillende soorten onderkomens, waaronder wagens zoals deze:
’s Avonds is altijd wel ergens een vuur. De regel hier is: als je een vuurschaal hebt, is iedereen bij jouw vuur welkom. En elke avond hoor ik de coyotes en elk fluiten tot diep in de nacht.
Naast de dagelijkse classes kun je ook langs de kleine stands struinen die vanalles verkopen, veel buckskin, kralen, maar ook firesteels, rauwe huid en pezen.
Op een van de avonden is een traditionele trade blanket. Iemand uit de mensenmassa vraagt “at what time?” Het antwoord is “at dark”. Er verzamelen wat mensen rondom een bisonhuid die als deken dient, je kunt je inschrijven als je iets te ruilen wilt aanbieden en het begint. Iemand wordt naar voren geroepen, legt een paar muledeer geweien op de bisonhuid en verteld dat hij die zelf geschoten heeft. Dan mag je kijken en er eventueel iets te ruil neerleggen. De man van de geweien kiest een paar potten zelfgemaakte jams als ruilmiddel, alle andere voorwerpen keren weer terug naar hun eigenaar. De volgende is iemand die 3 glazen geitenvet aanbiedt, een wolf had 2 van zijn geiten gedood. Zo gaat de trade door tot iedereen geweest is.
Op een andere avond is een kleine blanket fair waar iedereen zijn / haar zelfgemaakte spullen te koop aan mag bieden. Ik leg een dekentje neer en verkoop of ruil 7 van mijn 10 gemaakte Sami koffiebuidels. Van de buurvrouw krijg ik een teenkootje van een bison uit Yellowstone cadeau, zij wil het verhaal van de laatste nog echte bisons van Amerika verspreiden.
Op de laatste avond is de mask night, ik ben benieuwd. Inmiddels regent het aan een stuk, het weer is totaal omgeslagen. En veel mensen zijn daar niet op voorbereid.
Maar het lijkt niemand die avond ervan af te houden rond het mega vuur te verzamelen. Ik heb nog nooit zo’n groot vuur gezien! Een 10-tal drummers zitten onder een canvas zeil, het ritme is goed. Er danst een coyote, een beer en een soort paradijsvogel rond het vuur maar de meeste mensen gewoon zonder ‘verkleding’.
Dit is de eerste nacht dat ik de coyotes en elk niet hoor, het drummen duurt tot diep in de nacht.
10 dagen zijn ook zo weer voorbij; we pakken in de regen alles weer in ‘the beast’, de enorme Amerikaanse bak van Neal & Gelsey. 10 uur rijden voor de boeg, terug naar hun boerderijtje in Boulder, Colorado.
Vanwege het enorme aantal spams kun je helaas geen reactie achterlaten op deze blog. Wil je wel graag reageren, leuk! Stuur dan een email naar info (ad) extrabushcraft punt nl
