Mark Elbroch is degene die de CT vanuit Afrika naar de VS heeft gehaald en ondertussen een hele serie goede boeken over tracking op zijn naam heeft staan.
Als het zeker is dat we naar de VS gaan komt er van hem nog een uitnodiging bij om langs te komen in Jackson – Wyoming: “I am happy to show you some lion kills”.
What can we say!
(Uitgebreid verslag van de hele reis naar- en door de VS staat in een andere blog)
We ontmoeten Mark ‘s avonds in Jackson en praten bij. Hij doet nu al jaren in dit gebied onderzoek naar poemas en werkt voor de stichting panthera, die zich bezighoudt met grote katachtigen. In de winterperiode vangen ze poemas die dan worden gezenderd om ze te kunnen volgen.
De opslag ernaast ligt vol met peilzenders, batterijen, accus, statieven, IR cameras, enz. Op de computers is via GPS te zien waar de poemas zijn.
Is het een cluster van lijnen dan is het bijna zeker een killsite; de plek waar een poema een dier heeft gevangen. Hij komt dan dagen van die prooi eten en op die plekken zetten zij bewegings cameras om zoveel mogelijk informatie te krijgen ‘wat daar gebeurt’.
We maken plannen. Vandaag gaan we een lokatie langs waar cameras vervangen moeten worden. Ze hangen bij de resten van een elk (wapiti hert) die door een jager zijn achtergelaten: poten, ribbenkast en de ingewanden. De poema is daar ook bij geweest weten ze adhv de GPS gegevens.
Er zijn al geweldige opnames van een grizzlybeer (foto links boven) die de plek heeft ingepikt. Hij heeft alles onder een enorme berg humus begraven (er een ‘cache’ van gemaakt) en is er meerdere keren bovenop gaan liggen slapen. Hij is moddervet, klaar voor de winter en groot!
Na een steile klim omhoog komen we bijna bij de plek aan, de laatste paar honderd meter met bearspray in de hand. De laatste die je tegen wilt komen is de grizzly die daar niet op zit te wachten -en wij ook niet-. Maar de beer is er gelukkig niet, wel een steenarend plus een hele groep raven, die vlak voor ons opvliegen.
We hebben alle kans om de killsite te bekijken. De berg humus is van meters ver naar het kadaver toe geharkt. Van het kadaver zelf is weinig eetbaars meer over dan afgekloven botten en de poten. En die poten zijn al enorm, mijn hand past er niet omheen!
We bekijken nog een andere lokatie waar de poema langs is geweest, ook hier is weinig meer over dan een afgekloven ruggegraat (foto links boven). Wapiti zijn enorm groot, ons (al grote) edelhert is er echt klein bij.
Een andere cluster van lijnen op de GPS brengt ons naar een rotsblok middenin het bos, het is een plek met uitzicht op een zuidhelling, mogelijk een favoriete rustplek van deze poema.
Onderweg komen we een MOOI spoor tegen van een zwarte beer; de nagels staan in de stam van een populier waar hij in is geklommen (foto links).
Op de terugweg vliegen er een groep raven en een Amerikaanse zeearend op. Als we gaan kijken vinden we nog weer nieuwe resten van een geschoten wapiti.Deze is echt vers en er zit nog vrij veel vlees aan, van de nek nemen we een stuk mee: ‘s avonds in de pan! We zetten er een bewegingscamera bij.
Een dag later gaan we met Michelle op pad, een van Mark’s collegas. Met haar rijden we een eindeloze vallei in tot waar de weg letterlijk ophoudt. Daar stappen we uit. Er staan al 3 grote pick up trucks met erachter een paardentrailer. En niet klein, er kunnen wel 7-8 paarden in 1 zo’n trailer. Wat het vooral betekent: jagers! Het is ook de reden dat we oranje signaal kleuren dragen om te zorgen dat we zichtbaar zijn.
Het is nu volop jachtseizoen op elk (wapiti) en jacht betekent hier vaak: voor een week de bergen in met (pak)paarden. Vlakbij is al zo’n kamp, compleet ingerichte grote tenten met houtkachels enz.
Michelle is er niet blij mee, dit is het terrein van M85, “a huge male lion”, en er mag op poemas gejaagd worden, dus als ze hem zien is er een kans dat hij geschoten wordt…
De jachtgroep gaat net als ons de bergen in aan de sporen te zien, maar ze slaan op een gegeven moment rechtsaf, wij links. We volgen een kleine berg over de kam, golvend omhoog.
Via de peilzender probeert ze uit te vinden of de poema in de buurt is. De zon bakt.
We komen dichterbij de killsite. Het ‘gameplan’ is weer: vanaf nu bij elkaar blijven, pepperspray klaar en je ogen en oren open.
Onder een alleenstaande spar vinden we de cache; een berg bij elkaar geschraapt gras en vlokken haar (foto rechts boven). Plus de maag van een -waarschijnlijk- wapiti. Een boom verderop vinden we een poema ligplek, dat is iets wat je vaak ziet: een poema blijft vaak in de buurt van zijn gevangen prooi rusten. De prooi zelf is weg, maar het platte gras maakt een spoor wat duidelijk te volgen is, het loopt de heuvel af richting een bosrand. Michelle fluit regelmatig om de eventuele poema (of beer!) te laten weten dat wij eraan komen.
Vrij snel in het bos vinden we de kill, het is inderdaad een wapiti. Een kalf van vorig jaar en nog steeds groot! Indrukwekkend dat deze poema dat hele beest de helling af heeft gezeuld, wat een kracht! Het kalf is al half opgegeten. 3 bewegings cameras worden gezet en we zijn weer weg, om zo weinig mogelijk te verstoren.
Een eind verderop houden we een pauze. Wat een uitzicht hier! Valleien rondom, natuur zo ver je kunt kijken.
In de verte zien we een jachtkamp in een bosrand. Als we terugrijden komt ons nog weer een pick up tegemoet, vol met jagers. Hopelijk blijft ‘M85’ letterlijk buiten schot.
