Onze eerste cursus in de Roemeense Karpaten (sept. 2015).
Vier uur ‘s nachts is het, als ik wakker wordt van de regen die maar niet stopt. Het klettert echt op onze basha. Alles is zwart. Zwart als ik omhoog kijk, naar beneden of om mij heen. Zo donker maak ik het buiten maar zelden mee, terwijl het ook nog eens een heel open bos is, je zou toch iets van lucht moeten zien. Deze nacht niet.
Eergisteren zijn we aangekomen in Roemenie. Codrin wacht ons op de luchthaven op in korte broek en slippers. En terecht, het is echt heel erg warm, boven de 30 graden!
Na een overnachting onderweg zijn we aangekomen in het gebied waar we de hele week zullen blijven. We parkeren de autos om op de kaart te kijken.Ik loop ondertussen een rondje en kan de sporen wel uit de grond kijken.
Pats! Een berenprent, en een fikse, op de bodem van een greppel met lemig zand. Alles staat perfect afgedrukt en hij is zelfs een klein eindje te volgen tot waar hij over gezaagd hout is geklommen en verder is gegaan op de gravelweg. De tenen en nagels hebben klei uit de greppel op de stammen afgedrukt. Wat een begin van deze cursus!
Gisteren hebben we een eerste tocht gemaakt in de omgeving van ons basiskamp. We zitten in een open beukenbos. De hellingen zijn steil en voor een vlakke slaapplek moet je even zoeken. Door de regen is het ontzettend mistig geworden met een zicht van een meter of 50 denk ik. Het is doodstil.
De beuken verdwijnen in de nevel en wij denk ik ook, als we de helling beklimmen die ons naar een open veld bovenop de heuvel brengt. Een hert is ons voor geweest, zijn subtiele spoor door een veld met frambozen is nog te volgen. Oriënteren is enorm lastig, we struinen rond door ruige en dichte ondergroei, over omgevallen bomen, door karrensporen vol blubber. Heuvel op en heuvel af. Aan de voeten van enorme beuken komen we meerdere vuursalamanders tegen. Als we weer vlakbij ons basiskamp zijn zeilt een enorme uil voor ons uit door ‘ons’ beukenbos. Als hij gaat zitten is Arie snel genoeg met zijn kijker, hij ziet de oorpluimen op de kop. Een oehoe!
Later in de week komen we nog 2 keer een oeraluil tegen. Ook die is indrukwekkend groot, we kunnen hem MOOI bekijken, hij draait zijn kop rond zoals alleen een uil dat kan.
Behalve enkele vogelsoorten, reeën en een paar wilde zwijnen zijn we verder geen wild tegengekomen.
Enorm grote prenten van een pad.
Later vinden we de grote maker ervan
Zoals elke ochtend horen we een raaf roepen. Soms, hoog boven de boomtoppen, kun je hem zelfs horen vliegen. De veren maken een zwiepend geluid. Op de eerste dag vonden we zijn prenten al in de blubber. 12 centimeter lang!
Die eerste dag was sowieso al een geluksdag met prenten. Egel, vos, pad, wild zwijn, ree en edelhert. En niet in de laatste plaats: wilde kat! De padden zijn hier echt groot, een voorpoot van 5 centimeter is enorm! Later die week komen we ze tegen als ze ‘s nachts de weg oversteken.
Ook de wilde kat komen we nog vaker tegen, tenminste, zijn prenten dan. Maar het idee dat al die dieren hier lopen… dat maakt dit één groot levend bos.
In totaal hebben wij als groep zes bewegingscameras bij ons. We zetten ze uit, maar helaas valt deze keer de opbrengst tegen. Een enkele ree en houthakkers ‘met bovenmatige interesse’ in dat vreemde kastje aan de boom.
Diezelfde ‘bovenmatige interesse’ zie ik ook als we op de terugweg aan het eind van de week bij een kleine museumboerderij gaan kijken. Niet zozeer die boerderij zelf, maar het enorme houten vat in de tuin met gistende druiven en pruimen trekt de aandacht van een aantal deelnemers. Met pretogen bekijken ze deze schuimende en borrelende Palinka-in-wording.
De vruchtendrap is nu vooral nog voer voor bijen, wespen en vliegen. En dat trekt weer een roofdier aan; een hoornaar patrouilleert tussen al die snoepers. Vanuit stilstand draait hij 180 graden rond, prachtig. Hij achtervolgt de ene na de andere bij. Uiteindelijk heeft hij er een te pakken, doodt hem en vliegt er mee weg.
Houtkap… dat is echt een probleem in Roemenie. Het gaat in verhouding sneller dan de kap in het regenwoud. In de buurt waar wij zitten wordt ook gekapt. ‘s Morgens zien we een kleine machine het pad afrijden met enkele mannen erop, ‘s avonds net voor de schemer komen ze weer terug. Lange dagen, zwaar werk. Aan het eind van de week komt een truck met oplegger de stammen halen. Allemaal legaal. We zien het ook op kleine schaal, mannen die veel dunnere stammen nog traditioneel met paard en wagen uit het bos halen. De houtkappers blijven de hele week in het bos. Ze slapen en eten in 2 kleine keten. Koken doen ze voor een deel buiten.
Rond de keet is het hele menu te lezen. Vlees uit blik, ui, kool, paprika. Terwijl wij al ons eten en afval in ‘bear bags’ hoog in de bomen hangen, smijten zij alles gewoon het bos in. Zo leren beren uiteindelijk de link leggen tussen mensen en kans op eten. Jammer en onnodig!
Een hard leven moeten ook de boeren hier hebben gehad. Overal kom je verlaten huizen tegen. Als je binnen kijkt kun je je iets bij dit leven voorstellen. Een herdershut is zelfs nog in gebruik: een wand van houten planken, een bed met hooi als matras en een open vuur in de hoek.
(foto Dick Leinweber)
Overal in Roemenie vind je veel appel-, pruimen- en kersenbomen in het wild. Los daarvan nog al die bosaardbeien, bosbessen, bramen en frambozen. Het moet voor een beer echt één grote snoepwinkel zijn hier. Eerder deze week hebben we bovenop een van de heuvels nog andere fraaie sporen van een beer gevonden aan- en op een appelboom. De ruwe stam zit onder de nagelkrassen en hoog in de boom zijn zelfs takken afgebroken. Rond de voet van de boom is alles platgelopen. Hij is hier overduidelijk geweest!
Voor je idee: Arie op de foto is al 2 meter, bij zijn hand staan nagelkrassen in de bast.
Niet te missen nagelkrassen van de beer op een andere tak.
Op de laatste dag vinden we op een pad nog prenten van een beer. Weer kippenvel! Duidelijk kleiner dan degene aan het begin van de week, maar ze zijn nog steeds indrukwekkend om te zien.
En deze zijn echt heel vers: het pad zijn we de avond ervoor nog af geweest, op weg naar onze wild observatieplekken. ‘s Nachts heeft het geregend en daarna heeft deze beer er gelopen! We kunnen hem over honderden meters volgen. Een prachtige afsluiting van een geweldige week.
Klinkt bijzonder!! Mooie foto’s van de berensporen. Spannend idee dat die in jullie “achtertuin” liepen.
Zeker spannend en vooral gaaf. Het idee dat ze er lopen, maakt het bos nog veel mooier.